Γράφει ο Παναγιώτης Τσουρουπίδης
Αναρωτιέμαι τι να πρωτογράψει κανείς για τον Μητροπάνο…
“Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω” (από το τραγούδι “Θάλασσες”), “Δώσε μου φωτιά ν’ ανάψω”, “Πες μου πού πουλάν καρδιές”, “Θεσσαλονίκη είσαι μία στον κόσμο δεν είν’ άλλη / Θεσσαλονίκη μου γλυκιά πού να `χει τέτοια ομορφιά και τα δικά σου κάλλη”, “Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα” και άλλα πολλά τραγούδια, τεράστιες επιτυχίες όλα, κατά γενική ομολογία.
Ο Τρικαλινός καλλιτέχνης από μικρή ηλικία άρχισε να ασχολείται με το τραγούδι, σημαντικό ρόλο έπαιξε η γνωριμία του με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα στον οποίο θα δουλέψει στα “Ξημερώματα”. Το 1966 συναντάται, τυχαία, για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύει, στη θέση άλλου καλλιτέχνη που τότε ασθενούσε, μέρη από τη “Ρωμιοσύνη” και το “Άξιον Εστί“ σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο. Το 1967, ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι “Θεσσαλονίκη”. Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού “Χαμένη Πασχαλιά”, (μουσική Βασίλης Κουμπής – στίχοι Δημήτρης Ιατρόπουλος) το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Τραγούδια, δίσκοι, αξέχαστες συνεργασίες με πολλούς: Τερζής, Μπάσης, Κότσιρας, Ζήνα, Μαντώ, Νταλάρας, Παπακωνσταντίνου, Πασχαλίδης, Γλυκερία, Κορκολής, Παπαδόπουλος και άλλοι… Ιδιαίτερη ήταν η συνεργασία του με την Ρένα Βλαχοπούλου, στο ΡΕΧ χειμώνας 1991 – 1992 που λειτουργούσε ως music hall ήδη για 4η χρονιά. Εκεί δημιουργήθηκε το ιδιαίτερα ενδιαφέρον ετερόκλητο σχήμα Γλυκερία – Δημήτρης Μητροπάνος – Γιάννης Μηλιώκας – Χρήστος Νικολόπουλος, guest-star: Ρένα Βλαχοπούλου.
Γράψανε γι’ αυτόν: Παπαβασιλείου, Ζαμπέτας, Κατσαρός, Καλδάρας, Τσώτου, Μουσαφίρης, Πλέσσας, Βίρβος, Χατζηνάσιος, Μπουρμπούλης και ο κατάλογος συνεχίζεται…
Το 1985 συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον σπουδαίο Θεσσαλονικιό δημιουργό Σταύρο Κουγιουμτζή στον δίσκο με τίτλο: “Τα νυχτέρια μας”. Τους στίχους υπογράφει ο Λάκης Τεάζης.
Το παραπάνω είναι ένα από τα δώδεκα τραγούδια που περιέχει ο δίσκος.
Τα χρόνια περνάνε με τον Μητροπάνο να συνεχίζει ακάθεκτος… Το 1992 κάνει τον πρώτο δίσκο του με τον Κύπριο Μουσικοσυνθέτη Μάριο Τόκα. Τους στίχους υπογράφουν οι: Φίλιππος Γράψας, Σαράντης Αλιβιζάτος, Άννα Αργυρίου ο Κώστας Φασουλάς και ο Γιάννης Πάριος.
Από την εξαιρετική Πέγκυ Ζήνα, η οποία ήταν και η προτελευταία συνεργασία του… Για 2 χρόνια… 2009 – 2010, 2010 – 2011…
Μιλώ σαν να ξέρω… Λάθος… Μιλώ έτσι, γιατί είμαι από αυτούς που έχω “μελετήσει”, πολύ! τον Μητροπάνο.
Το 1996 ο Μητροπάνος με τον Θάνο Μικρούτσικο δημιουργούν τον δίσκο με τίτλο: “Στου Αιώνα την παράγκα”. Από εκεί ξεχωρίζει η “Ρόζα”, τους στίχους της οποίας – όπως είπε και ο ίδιος ο Μικρούτσικος – κρατούσε στα συρτάρια του, αφού πρώτα τους είχε απορρίψει η Αλεξίου…
Από τον ίδιο δίσκο του 1996, με τον Μικρούτσικο… Με την Ρόζα ο Μητροπάνος “λύθηκε”…
Το 2001 κάνει τον δίσκο “Στης Ζωής το Παρακάτω” με τον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου. Δείγμα της συνεργασίας το παρακάτω τραγούδι.
Το 2005 κυκλοφορεί ο δίσκος “Πες μου τ’ Αληθινά σου”, σε μουσική του εξαίρετου Στέφανου Κορκολή, με τον οποίο είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν, 10 χρόνια πριν, ερμηνεύοντας μαζί του το τραγούδι “Κάποιες φορές”.
Μερικά χρόνια πριν, το 2002 συνεργάστηκε ξανά με τον Μάριο Τόκα, σε έναν δίσκο για την Κύπρο, με τίτλο “Αμμόχωστος Βασιλεύουσα”, ερμηνεύοντας 3 τραγούδια.
Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009. Ο Μεγάλος Δημήτρης Μητροπάνος για πρώτη φορά, μετά από 42 ολόκληρα χρόνια επιτυχημένης πορείας στο χώρο της μουσικής, εμφανίστηκε μόνος του πια στο Ηρώδειο σαν ανεξάρτητος καλλιτέχνης.
Είχε εμφανιστεί και παλιότερα μαζί με άλλους καλλιτέχνες, το 2005, σε αφιέρωμα στον μουσικοσυνθέτη Χρήστο Λεοντή, ο οποίος και διεύθυνε την ορχήστρα.
Ένα δείγμα είναι το παρακάτω με τίτλο “Έχει ο Θεός”
“Είσαι ο στεναγμός της Κοκκινιάς
είμαι ο σπαραγμός της Δραπετσώνας
Δέρνει τις γειτονιές μας ο χιονιάς
γδέρνει τα γόνατά μας ο χειμώνας
Πάμε μαζί πικρή καρδιά
πάμε μαζί, μη σε βρει ο κεραυνός
Ίσως φανεί η ξαστεριά
πάμε μαζί κι έχει ο Θεός
Είσαι το κλάμα της Καισαριανής
είμαι μιας μάνας δάκρυ απ’ το Χαϊδάρι
Χρόνια που δε μας χάιδεψε κανείς
Χρόνια που πάμε κόντρα στον Βαρδάρη”
Ακόμη παλιότερα, το 1999, στο Ηρώδειο σε τραγούδια του Δήμου Μούτση μαζί με την Δήμητρα Γαλάνη.
Όπως το παρακάτω τραγούδι “Δεν λες κουβέντα”
Και φτάνουμε στο 2009 που, έφτασε η ώρα ο Μεγάλος Δημήτρης Μητροπάνος να εμφανιστεί μόνος του πια στο Ηρώδειο. “Με πήραν τηλέφωνο μου λένε κλείσαμε το Ηρώδειο. – Θα κάνεις το πρόγραμμα; λέω: – Με χαρά. Ούτε κι εγώ είχα μπει ποτέ στο Ηρώδειο αλλιώς. Μόνο στις κερκίδες. Συναντηθήκαμε 2 φορές, 3, 4, 5. Καταλήξαμε στα τραγούδια. Άκουγε ας πούμε μια πρόταση, μου ‘λεγε, σκεφτόταν: – Ναι. Άκουγε κάτι άλλο: Όχι (με κίνηση του κεφαλιού). Άκουγε κάτι άλλο: – Αααα. Θα το δούμε. Το Θα το δούμε σήμαινε ότι μετά από 2 – 3 φορές θα το έβγαζε… Δε το ‘θελε. Όσο περνάνε οι μέρες έχει αρχίσει και αγχώνεται. Αγχώνεται. Δεν κοιμάται. Γιατί είναι Ηρώδειο. Την παραμονή υποτίθεται ότι έχουμε τζενεράλε. Έχουμε στήσει την μουσική, ο Γιάννης (Παπαζαχαριάκης, ο ενορχηστρωτής του για πολλά χρόνια…) τα παιδιά, έρχεται, βλέπει το στήσιμο, ανεβαίνει στην σκηνή, σηκώνει τα μάτια του, κοιτάει τις κερκίδες, γυρνάει και μας λέει: – Εντάξει, δεν θα κάνω πρόβα τώρα φεύγω. Και έφυγε. Δεν έκανε πρόβα. Και βγήκε και τραγούδησε την άλλη μέρα έτσι, χωρίς πρόβα, χωρίς να έχει κοιμηθεί από το άγχος” λέει η Μαργαρίτα Μυτιληναίου στον Σταύρο Θεοδωράκη στην εκπομπή “Πρωταγωνιστές” το 2012 σε αφιέρωμα στο Δημήτρη Μητροπάνο.
Εκείνο το βράδυ – αν και δεν ήμουν εκεί – ένιωθες ότι έβγαινε η ψυχή του για να κατακλύσει το Θέατρο. Ο κόσμος, τι ήταν αυτό Χριστέ μου, νόμιζες ότι θα έπεφτε επάνω του να τον φάει από την υπερβολική αγάπη. Αυτό δεν ήταν απλά μια αγάπη, ήταν λατρεία!
Όπου “Ρόζα”, το αγαπημένο μου τραγούδι… Από αυτή την βραδιά βάζω αυτό:
Μετά ΣΙΩΠΗ. Τι να γράψω μετά από αυτό…
Διαβάζω στα σχόλια των θαυμαστών του:
“Αφού δεν έπεσε τότε η Ακρόπολη, δεν θα πέσει ΠΟΤΕ“
Τον Μητροπάνο ευτύχησα να τον δω σαν θεατής 3 φορές… Ακόμα θυμάμαι το άγχος και την χαρά μου όταν του μίλησα από κοντά. Ήθελα κι άλλο, αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια… Δεν είμαι αχάριστος, τον είδα και αυτό μου φτάνει.
9 χρόνια συμπληρώνονται φέτος, σήμερα 17 Απριλίου, από τότε που “έφυγε” και έχω να θυμάμαι μόνο όμορφα πράγματα από εκείνον.
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012. Θεσσαλονίκη. Καυτατζόγλειο Στάδιο. Ήμουν εκεί. Ένα στάδιο ασφυχτικά γεμάτο με κόσμο. Ο Μήτσος, όπως τον φώναζαν οι φίλοι του, είχε υποσχεθεί μια συναυλία που την διοργάνωσε το Κέντρο Προστασίας Ηλικιωμένων του Δήμου Θεσσαλονίκης, αλλά δεν πρόλαβε να την κάνει.
Ήταν ένας τεράστιος άνθρωπος και καλλιτέχνης.
Μετά:
Από τον τελευταίο του – ολοκληρωμένο – δίσκο, σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Τους στίχους υπογράφουν οι: Μάνος Ελευθερίου, Λίνα Νικολακοπούλου, Σταμάτης Κραουνάκης, Λάκης Λαζόπουλος + 1 ποίημα του Κωστή Παλαμά.
Μετά και κλείνω εδώ:
“Είμαστε απ’ τα ίδια μέρη (σσ με τον Πασχάλη Τερζή), το τραγούδι είναι καταγωγή, είναι τρόπος έκφρασης, είναι τρόπος σκέψης, αυτή είναι η κοινή πατρίδα μας με τον Πασχάλη (σσ Τερζή)“
Ο Δημήτρης Μητροπάνος “έφυγε” απρόσμενα την Τρίτη 17 Απριλίου 2012.
“Μεγάλος Τραγουδιστής, Μεγάλη Ψυχή…
Γεια σου Δημήτρη”
